ایجاد ارتباط با دانش‌آموزان به‌عنوان یک مدیر مقطع متوسطه
برگرفته از
https://www.edutopia.org/article/connecting-students-principal-middle-school
این استراتژی ساده (و خوشمزه!) می‌تواند به مدیران مقطع متوسطه کمک کند تا دانش‌آموزان خود را بهتر بشناسند و یک محیط مدرسه‌ای دلپذیر ایجاد کنند.
ناهار معمولاً به‌عنوان زمانی برای استراحت و تجدید انرژی دانش‌آموزان در نظر گرفته می‌شود، اما به‌عنوان یک مدیر مدرسه، من آن را فرصتی ارزشمند برای ارتباط با دانش‌آموزان کلاس پنجمی‌مان می‌بینم. ورود به مقطع متوسطه برای هر دانش‌آموز یک تغییر مهم است و این موضوع برای دانش‌آموزان کلاس پنجمی که از سایر دانش‌آموزان متوسطه کوچک‌تر هستند، اهمیت بیشتری دارد. درحالی‌که بسیاری از دانش‌آموزان از کلاس ششم یا هفتم وارد مقطع متوسطه می‌شوند، به دلیل محدودیت‌های فضایی در مدرسه ابتدایی، چند سال پیش کلاس پنجم به ساختمان مقطع متوسطه منتقل شد. برای کمک به این دانش‌آموزان در احساس راحتی بیشتر، من برنامه‌ای به نام «ناهار با مدیر» را راه‌اندازی کردم.
ناهار با مدیر
هر پنجشنبه، گروهی از دانش‌آموزان کلاس پنجم را به دفتر خود دعوت می‌کنم تا با هم ناهار بخوریم. هر هفته، یک گروه جدید از دانش‌آموزان دعوت‌نامه رسمی دریافت می‌کنند تا در این برنامه شرکت کنند، و به این ترتیب، همه دانش‌آموزان در طول سال فرصت حضور خواهند داشت. برای مدیریت این روند، از یک صفحه‌گسترده ساده استفاده می‌کنم و نام دانش‌آموزان را به‌ترتیب الفبایی پیش می‌برم.
در طول سال‌ها، متوجه شده‌ام که این سنت باعث ایجاد ارتباط، درک، همدلی و احساس جامعه‌پذیری می‌شود. اگرچه در ابتدا ممکن است اختصاص این زمان برای مدیران پرمشغله دشوار به نظر برسد، اما نتایج آن ارزش زیادی دارد. این ۲۰ دقیقه به روش‌های زیر مفید هستند:
ایجاد روابط مثبت بین مدیر و دانش‌آموزان در محیطی آرام.
افزایش حس پذیرش و قدردانی متقابل از فرهنگ‌های مختلف.
تقویت همدلی و درک بیشتر از تجربه دانش‌آموزان در مدرسه.
فراهم کردن فرصت عملی برای تمرین مهارت‌های اجتماعی و عاطفی.
یک سنت برای خوشامدگویی و ارتباط
برای شکستن یخ و کاهش استرس اولیه، به دانش‌آموزان مجموعه اردک‌های پلاستیکی خود را نشان می‌دهم و از آن‌ها می‌خواهم اردک موردعلاقه‌شان را انتخاب کرده و با گروه به اشتراک بگذارند. این کار باعث راحت‌تر شدن آن‌ها شده و دلیلی می‌شود که بعداً دوباره به دفترم سر بزنند و کلکسیون جدید را ببینند. روش دیگر برای ایجاد ارتباط اولیه می‌تواند یک بازی کوتاه مثل اونو (UNO) باشد.
هنگام صرف غذا، دانش‌آموزان متوجه می‌شوند که میز کنفرانس من با دستمال و زیربشقابی‌های پارچه‌ای تزئین شده است، که نشان می‌دهد این ناهار یک تجربه خاص است. قبل از غذا، همه با هم دست‌هایشان را می‌شویند و اصول اولیه آداب غذاخوری را یاد می‌گیرند، مانند قرار دادن دستمال روی زانو و منتظر ماندن برای شروع غذا. این تشریفات کوچک باعث ایجاد حس رسمی و تعلق می‌شود.
دعوتی برای اشتراک‌گذاری، گوش دادن و رشد کردن
این جلسات فرصتی برای دانش‌آموزان است تا تجربیات و داستان‌های خود را در فضایی آرام بیان کنند. آن‌ها می‌توانند غذای خانگی بیاورند یا از فروشگاه نزدیک مدرسه خرید کنند. دانش‌آموزان ما از بیش از ۴۰ کشور مختلف آمده‌اند و معمولاً غذاهای متنوعی مانند بیریانی از هند، کیمباپ از کره و جلف‌رایس از نیجریه را با خود می‌آورند. اشتراک‌گذاری این غذاها باعث گفت‌وگوهای فرهنگی و هویتی می‌شود که در آن دانش‌آموزان هم میراث خود را جشن می‌گیرند و هم درباره دیگر فرهنگ‌ها یاد می‌گیرند. یک‌بار یکی از دانش‌آموزان در حین ناهار گفت: «ناهارهای ما از کنسرو تُن شما خوشمزه‌تر است!» و این جمله به یک شوخی رایج در مدرسه تبدیل شد.
گفت‌وگوهای ما فراتر از غذا نیز می‌رود. من سؤالاتی باز می‌پرسم، مانند «از چه چیزی در مدرسه لذت می‌بری؟»، «چه چیزی تو را نگران می‌کند؟» و «دوست داری چه تغییری در مدرسه ایجاد شود؟» نظرات دانش‌آموزان منجر به تغییراتی مثبت شده است. به‌عنوان مثال، پیشنهاد یک دانش‌آموز باعث شد که اعلامیه‌های مدرسه شامل اخبار کلاس پنجمی‌ها نیز شود. یا نگرانی یک دانش‌آموز درباره ترس از دانش‌آموزان بزرگ‌تر، باعث شد برنامه‌ای برای راهنمایی و دوستی میان کلاس‌ها ایجاد کنیم.
تمرین ارتباط و همدلی
این ناهارها فرصتی عالی برای تقویت مهارت‌های اجتماعی و عاطفی هستند. من گوش دادن فعال را مدل‌سازی می‌کنم و دانش‌آموزان را تشویق می‌کنم با سؤالاتی مانند «نظر تو چیست؟» مکالمه را ادامه دهند. این تمرینات، مهارت‌هایی را که در کلاس «مهارت‌های زندگی» (LifeSkills) یاد می‌گیرند، در موقعیت‌های واقعی تقویت می‌کند.
پس از غذا، دانش‌آموزان مسئولیت فضای خود را بر عهده می‌گیرند—میز را تمیز می‌کنند، دستمال‌هایشان را مرتب می‌کنند و دور میز راه می‌روند و از یکدیگر برای اشتراک‌گذاری ناهار تشکر می‌کنند. این سنت باعث ایجاد حس قدردانی و احترام متقابل می‌شود و شعار مدرسه ما—یعنی «یک جامعه امن، مهربان، پذیرا و خلاق»—را در عمل تقویت می‌کند.
یادگیری از نگاه دانش‌آموزان
این ناهارها به من این فرصت را داده‌اند که مدرسه را از دید دانش‌آموزان کلاس پنجمی ببینم. وقتی درباره نگرانی‌هایشان می‌شنوم—مانند ترس از افتادن از پله‌ها در مقابل دیگران—و یا چیزهایی که از مدرسه دوست دارند—مثل یک پروژه هنری جالب یا بازی وسطی در زنگ ورزش—درک بهتری از تجربیاتشان پیدا می‌کنم.
حتی مهم‌تر از آن، این گفت‌وگوها باعث تغییرات واقعی شده‌اند. ما باشگاه روبیک راه‌اندازی کردیم، زنگ تفریح‌های غیرمنتظره‌ای برای کلاس پنجمی‌ها اعلام کردیم و سایر فعالیت‌هایی را ترتیب دادیم که نشان می‌دهد نظرات دانش‌آموزان مهم است و آن‌ها می‌توانند محیط مدرسه‌شان را شکل دهند.
ایجاد ارتباطات ماندگار
ارزشمندترین نتیجه این جلسات ناهار، درک عمیق‌تر و ارتباط قوی‌تر من با هر دانش‌آموز است. این آشنایی به من کمک می‌کند تا بهتر از آن‌ها در طول مسیر تحصیلی‌شان حمایت کنم.
البته گاهی پیش می‌آید که به دلایل کاری نمی‌توانم در مدرسه باشم یا برخی دانش‌آموزان قادر به شرکت در ناهار نیستند. برای این مواقع، جلسات صبحانه، میان‌وعده بعد از مدرسه و حتی گفت‌وگوهای کوتاه همراه با پاپ‌کورن را ترتیب داده‌ام تا راهی برای ارتباط با همه دانش‌آموزان داشته باشم.
با به اشتراک گذاشتن یک وعده غذایی یا میان‌وعده و یک گفت‌وگوی صمیمی، نه تنها تجربیات دانش‌آموزان را بهتر درک می‌کنم، بلکه پایه‌های فرهنگی مدرسه‌ای پذیراتر و همدلانه‌تر را بنا می‌گذارم—یک ناهار در یک زمان
:چکیده مقاله برای ارائه
عنوان: ایجاد ارتباط با دانش‌آموزان به‌عنوان یک مدیر مقطع متوسطه
مقدمه:
مدارس متوسطه می‌توانند برای دانش‌آموزان، به‌ویژه کلاس پنجمی‌ها، محیطی چالش‌برانگیز باشند. این دانش‌آموزان که تازه از دبستان وارد فضای جدیدی شده‌اند، ممکن است احساس نگرانی، استرس و ناآشنایی کنند. برای کمک به آن‌ها در سازگاری با محیط جدید و ایجاد یک جامعه مدرسه‌ای گرم و پذیرنده، برنامه “ناهار با مدیر“ اجرا شد.
توضیح برنامه:
این برنامه هر پنجشنبه برگزار می‌شود و گروهی از دانش‌آموزان کلاس پنجم برای صرف ناهار در دفتر مدیر دعوت می‌شوند. هدف اصلی این جلسات، ایجاد ارتباط صمیمی، شنیدن نظرات دانش‌آموزان و تقویت حس تعلق آن‌ها به مدرسه است. برای مدیریت بهتر، نام دانش‌آموزان به ترتیب الفبایی ثبت شده و به‌مرور نوبت به همه می‌رسد.
مزایای برنامه:
✅ ایجاد ارتباط مثبت و صمیمی بین مدیر و دانش‌آموزان در یک فضای آرام و غیررسمی.
✅ افزایش همدلی و درک متقابل از طریق گفت‌وگو درباره تجربیات و فرهنگ‌های مختلف.
✅ تقویت مهارت‌های اجتماعی و عاطفی از طریق آموزش گوش دادن فعال، آداب غذاخوری و مسئولیت‌پذیری.
✅ کمک به بهبود محیط مدرسه با استفاده از نظرات دانش‌آموزان، مانند اضافه کردن باشگاه‌ها یا تنظیم برنامه‌های جدید.
روش اجرای برنامه:
برای ایجاد حس راحتی و صمیمیت، مدیر مدرسه روش‌هایی مانند معرفی کلکسیون اردک‌های پلاستیکی یا انجام یک بازی کوتاه را به کار می‌برد. میز ناهار به‌صورت رسمی با دستمال و زیربشقابی‌های پارچه‌ای چیده می‌شود تا اهمیت این برنامه را به دانش‌آموزان نشان دهد.
علاوه بر صرف غذا، گفت‌وگوهایی درباره تجربیات مدرسه، علایق و دغدغه‌های دانش‌آموزان انجام می‌شود. از طریق این مکالمات، مدیر متوجه نیازهای واقعی دانش‌آموزان شده و تغییراتی برای بهبود تجربه آن‌ها در مدرسه ایجاد می‌کند. برای مثال، پیشنهاد یکی از دانش‌آموزان باعث شد که اعلامیه‌های مخصوص کلاس پنجمی‌ها در مدرسه خوانده شود و یا ترس از تعامل با دانش‌آموزان بزرگ‌تر منجر به ایجاد برنامه‌های راهنمایی و دوستی بین مقاطع مختلف شد.
نتایج و تأثیرات:
این برنامه به مرور باعث افزایش حس تعلق دانش‌آموزان شده است. آن‌ها احساس امنیت بیشتری می‌کنند، به راحتی مشکلات و دغدغه‌هایشان را مطرح می‌کنند و مدرسه را محیطی صمیمی‌تر و دوستانه‌تر می‌بینند. مدیر نیز با شناخت بهتر نیازهای دانش‌آموزان، تغییرات مثبتی در برنامه‌های مدرسه ایجاد کرده است.
برای دانش‌آموزانی که امکان شرکت در جلسات ناهار را ندارند، جلسات صبحانه، میان‌وعده‌های بعد از مدرسه و حتی “گفت‌وگوهای کوتاه با پاپ‌کورن“ برگزار می‌شود تا هیچ دانش‌آموزی از این ارتباط مؤثر محروم نماند.
جمع‌بندی:
این مقاله نشان می‌دهد که یک اقدام ساده مانند صرف ناهار با دانش‌آموزان، می‌تواند تأثیرات عمیقی در ایجاد یک مدرسه پذیرنده، همدلانه و پرانرژی داشته باشد. ایجاد فضاهای غیررسمی برای گفت‌وگو با دانش‌آموزان، نه‌تنها باعث بهبود ارتباط میان مدیر و دانش‌آموزان می‌شود، بلکه تأثیر مستقیمی بر بهبود تجربه آموزشی و اجتماعی آن‌ها دارد. این تغییرات مثبت، یک ناهار در یک زمان اتفاق می‌افتد!
مترجم: ریحانه نصیری و نفیسه درویشی / کارشناس ارشد مدیریت آموزشی
